Wanneer kan de tandarts een behandelingsovereenkomst weigeren?

Deze redenen staan niet expliciet omschreven in de WGBO, maar volgen uit uitspraken van de (tucht)rechter. Het is van belang dat de reden van weigering onderbouwd wordt en dat de zorgvuldigheidseisen in acht genomen worden. 

Gewichtige redenen

De drie belangrijkste redenen om een behandelingsovereenkomst te weigeren zijn:

• De aard of omvang van de hulpvraag gaat de expertise of mogelijkheden van de tandarts te buiten of de hulpvraag sluit niet aan bij de visie of de professionele verantwoordelijkheid van de tandarts.
• Door bekendheid met de patiënt ontbreekt bij voorbaat een vertrouwensbasis voor de behandelingsovereenkomst.
• De tandarts heeft een aanzienlijk belang, meestal organisatorisch, om de behandelingsovereenkomst niet aan te gaan.

Zorgvuldigheidseisen

Op grond van (één of meer) bovengenoemde gewichtige redenen mag de tandarts besluiten geen behandelingsovereenkomst aan te gaan. Maar hij mag dat alleen doen als hij voldoet aan de volgende zorgvuldigheidseisen:

1. De tandarts voert zelf een gesprek met de patiënt over zijn weigering en is bereid deze met argumenten te onderbouwen.
2. Op verzoek van de patiënt of als de tandarts daar zelf redenen voor heeft, bevestigt hij schriftelijk hetgeen mondeling is besproken.
3. Indien de tandarts een voorbehoud wil kunnen maken, moet bij de eerste afspraak duidelijk zijn dat het hier gaat om een kennismaking en niet om een behandeling van een zorgvraag.
4. De tandarts verstrekt, met toestemming van de patiënt, de eventuele gegevens aan een andere behandelaar. 

Wanneer de tandarts onderbouwd heeft besloten om geen behandelingsovereenkomst aan te gaan met de patiënt dan heeft hij nog wel de plicht om spoedzorg te verlenen. Spoedzorg mag immers nooit geweigerd worden. Zie hiervoor de KNMT-praktijkrichtlijn Opvang tandheelkundige spoedgevallen buiten reguliere openingstijden.